Teren należy do Miasta Włocławek i jest znakomicie skomunikowany, tuż przy działce znajduje się przystanek komunikacji miejskiej, a w bezpośredniej bliskości znajduje się obwodnica dobiegająca do Drogi Krajowej nr 1, Autostrady A1 i Dróg Krajowych nr 62 (kierunek Płock) i 67 (kierunek Lipno). Do działki przylega również ścieżka rowerowa biegnąca wzdłuż Wisły. Na terenie RCWiR Energia Włocławka planowanych jest ok. 350 miejsc parkingowych (w tym część na parkingu podziemnym) oraz eko-parkingi rowerowe. Preferowani cenowo będą klienci, którzy dotrą do Centrum komunikacją publiczną lub rowerami, co wpisuję się w ekologiczną misję Miejskiego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej (operator RCWiR) oraz Strategii Antysmogowej Miasta Włocławek. Lokalizacja została wybrana nieprzypadkowo również z przyczyn historycznych. Działka znajduje się na terenach poprzemysłowych, w bliskości rzeki Wisły, gdzie od drugiej połowy XIX wieku prężnie rozwijał się włocławski przemysł, rozsławiający miasto w całej Europie (m. in. Fabryki Celulozy, Fajansu i Drutu). Filozofią przyświecającą koncepcji Rodzinnego Centrum Wiedzy i Rozrywki Energia Włocławka jest oparcie się na nowoczesności i innowacyjności osadzonych w realiach historycznych przypominających odwiedzającym o dziedzictwie, na którym została zbudowana potęga Włocławka. Ważną symboliką jest również rzeka Wisła przepływająca tuż obok planowanej inwestycji. Centrum wpisuje się bowiem idealnie w realizowane już plany rewitalizacji Śródmieścia Włocławka, z uwzględnieniem roli i potencjału rzeki Wisły. Budowa Centrum to świetny przyczynek do przedłużenia bulwarów nadwiślańskich ze strefy śródmiejskiej w kierunku ulicy Płockiej, i dalej, w stronę Tamy na Wiśle oraz przystani OSiR. Po realizacji tych zamierzeń będzie można śmiało powiedzieć, iż miasto Włocławek w pełni zwróciło się w kierunku tak ważnej w jego historii rzeki Wisły.
Trzy hasła przewodnie, trzy główne funkcje, trzy definicje, na bazie których ułożone zostaną poszczególne funkcje Centrum. Pozytywna siła napędzająca do działania. Energia do zdobywania wiedzy, do zabawy, do poznawania tradycji i odważnych innowacji. Energia, która daje ciepło i jest ekologiczna, bezpieczna, zielona. Miejskie Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej wytwarza energię, która trafia do włocławskich mieszkań, zakładów pracy, budynków użyteczności. Ale misją MPEC jest również edukacja, wyrabianie ekologicznych nawyków, kultywowanie dziedzictwa przemysłowego Włocławka. Te wszystkie zadania będą realizowane w Rodzinnym Centrum Wiedzy i Rozrywki. ENERGIA Spędzanie wolnego czasu tylko na rozrywce to już przeszłość. Przyszłość ma na imię wiedza, ale podana w atrakcyjny, mul?medialny, innowacyjny sposób. Wiedza o tym, co było, i o tym, jak może wyglądać świat za 10, 20, 50 lat. Rodzinne Centrum Wiedzy i Rozrywki będzie zbudowane w taki sposób, że zaciekawi dwulatka i stulatka. Nikt nie będzie się tutaj nudził! Przez historię przemysłowego Włocławka, tematyczne ekspozycje i wystawy, odwiedzający zostaną przeprowadzeni przez ostatnie 200 lat w pigułce. Rewolucja przemysłowa XIX wieku, Polska międzywojenna, okupacja niemiecka, Polska Rzeczpospolita Ludowa, transformacja lat 90-tych XX wieku, współczesność. Żywa lekcja historii, ekonomii, geografii, małego i dużego patriotyzmu.
WIEDZA
Włocławek zasługuje na przestrzeń, której inne miasta będą mu zazdrościć! Czy jest możliwe zorganizowanie dużego rozrywkowego centrum w przestrzeni odwołującej się architektonicznie do przemysłowej tradycji XIX wieku? Takie są światowe trendy i znakomicie się to udaje w wielu europejskich ośrodkach. Koncepcja zakłada wybudowanie wodnego placu zabaw dla najmłodszych, boisk tematycznych dla trochę starszych, ścianki wspinaczkowej na zielonej wieży umiejscowionej w sercu placu wyznaczonego przez budynki RCWiR Nowa Energia. Oprócz tego ciekawie zaaranżowane lokale gastronomiczne, sale gier multimedialnych dedykowanych specjalnie dla Nowej Energii, odwołujących się w scenariuszach do tradycji przemysłowego Włocławka, escape roomy i wiele innych.
ARCHITEKTURA ENERGII WŁOCŁAWKA
Autorem koncepcji architektonicznej jest włoski architekt Simone Bernocchi, właściciel Pracowni Simonebernocchi Architektura And Design. Ten znakomity architekt młodego pokolenia, gruntownie wykształcony w renomowanych… Jego zamysł idealnie wkomponowuje się więc w filozofię przyświecającą ogólnemu konceptowi Rodzinnego Centrum Wiedzy i Rozrywki Nowa Energia. Koncepcja zakłada zbudowanie centrum na działce o powierzchni 1-go hektara. Całość składać się będzie z pięciu budynków umiejscowionych na obwodzie działki, połączonych ze sobą łącznikami, tak by tworzyć zespół wspólnych brył, nie oderwanych od siebie. Projekt to wyważone połączenie nowoczesnych trendów architektonicznych z tradycją budownictwa przemysłowego XIX wieku, czyli czasów rozkwitu przemysłu włocławskiego. Wiodący budynek znajdujący się od strony ulicy Płockiej będzie miał elewację z czerwonej cegły, tzw. berlinki.Do tego stylu odwoływać się będzie również moduł po drugiej stronie działki, bezpośrednio wzorowany na budynkach dawnej włocławskiej Celulozy. Ilość tzw. PUM, czyli powierzchni metrów użytkowych, wynosić będzie ok. 8000. Koncepcja przewiduje 100 miejsc parkingowych podziemnych oraz parkingi umiejscowione wzdłuż płotu od strony ul. Leonarda Teligi. Architekci zadbali, by w Centrum znalazły się wszystkie niezbędne funkcje dla tego typu obiektów o najwyższym standardzie: część administracyjna, muzealna, rozrywkowa, gastronomiczna, sanitarna, edukacyjna, konferencyjna itp.
PLANOWANE EKSPOZYCJE TEMATYCZNE CZĘŚCI WIEDZY ALE FAJANS
Tradycja produkcji włocławskiego fajansu sięga roku 1873, kiedy to uruchomiono pierwszą fabrykę. Wówczas zaczęto produkować talerze, misy, zestawy pojemników kuchennych, serwisy śniadaniowe oraz obiadowe, a także dużą gamę galanterii fajansowej. Nieliczne produkty ozdabiano zdobionymi, wielobarwnymi motywami kwiatowymi, czyniąc z przedmiotów użytkowych dzieła sztuki. Po drugiej wojnie światowej fabryka wznowiła produkcję ręcznie wytwarzanego i malowanego fajansu. W latach siedemdziesiątych zaś nastała moda na tzw. „Włocławki”, czyli oryginalne wyroby fajansowe o niepowtarzalnych wzorach, projektowanych przez artystów plastyków. Organizowane wtedy konkursy dla malarek były okazją do wykazania nieprzeciętnych umiejętności i uzdolnień artystycznych oraz dawały możliwość wykonywania autorskich projektów. W ten sposób powstała najbogatsza w kraju kolekcja dekoracji wyrobów fajansowych. Pamiętamy dawne wzory w „kobalcie”. „brązie” czy „purpurze”, które zachwycały wszystkich. Głębokie reformy gospodarcze dokonane na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych oraz wielki kryzys polskiej gospodarki spowodowały, że w 1990 roku fabryka zaprzestała wytwarza fajans. Od 2012 roku tradycja znów jest kontynuowana. Wystawa „Ale fajans” ma w założeniu nie tylko przenosić odwiedzających do starej fabryki fajansu, ale też wykonać samemu naczynia fajansowe, oraz je ozdobić. Częścią ekspozycji będzie mieszkanie w bloku „gierkowskim” z lat 70-tych XX wieku, z fajansową wystawką w kredensie rzecz jasna.
PAPIEROWY ŚWIAT
„Ameryka", jak potocznie nazywano te zakłady papiernicze, powstały we Włocławku w 1899 roku przy ulicy Łęgskiej. Jej pierwszymi dyrektorami byli niemieccy założyciele fabryki: Izydor Cassirer i Maks Cassirer. Wtedy zakłady nosiły nazwę "Fabryka Celulozy - Włocławek" i zatrudniała przede wszystkim Niemców. Była pierwszą i jedyną z branży w Królestwie Polskim oraz jedną z zaledwie kilku w Imperium Rosyjskim. Przed 1914 r. jak i w okresie międzywojennym uzyskanie w niej zatrudnienia było marzeniem tysięcy polskich robotników, którzy nazywali ją potocznie „Ameryką”. Przed 1939 r. stanowiła istotną część polskiego koncernu celulozowo-papierniczego „Steinhagen Saenger. Fabryki Papieru i Celulozy Spółka Akcyjna”. Po 1945 r. istniała pod nazwą Zakłady Celulozowo-Papiernicze im. Juliana Marchlewskiego i będąc jednym z największych pracodawców w regionie przez dziesięciolecia stanowiła symbol przemysłowego wizerunku miasta oraz symbol „czerwonego Włocławka”, mitu sztucznie stworzonego na potrzeby komunistycznej propagandy. Popularność fabryki potwierdza powstanie inspirowanej nią oraz zagadnieniami rozwoju ruchu robotniczego w Polsce słynnej w latach 50. XX w. powieści Igora Neverlego pt. „Pamiątka z Celulozy” (1952) a także dwóch filmów fabularnych zrealizowanych na podstawie tej powieści według scenariuszy i reżyserii Jerzego Kawalerowicza pod tytułami: „Celuloza” (1953–1954) i „Pod gwiazdą frygijską” (1954 r.). Ostatnim prezesem Zakładów Papierniczych we Włocławku był Tomasz Kaczor. Niestety za jego kadencji fabryka popadła w długi. W latach 1990-1993 zakład przeżywał wielki kryzys, który zakończył się jego upadłością 31 sierpnia 1994 roku. W 2009 r. wyburzony został ceglany komin Celulozy, stanowiący charakterystyczny element panoramy Włocławka. To właśnie tutaj rozegrała się akcja powieści Newerlego „Pamiątka z Celulozy” ekranizowana przez Kawalerowicza w filmach „Celuloza" oraz „Pod Gwiazdą Frygijską". Wystawa papierowy świat będzie przenosić odwiedzających zarówno w czasy braci Cassirer, jak i do realiów PRL. Na wystawie odtworzony zostanie cykl produkcji papieru. Jej elementem będzie pokazanie odwiedzającym, co konkretnie wykonywano z papieru produkowanego w Celulozie włocławskiej. Osobną ścieżkę stanowić będzie pokazanie tzw. modelowej fabryki PRL-owskiej z uwzględnieniem stworzenia tzw. idealnego obywatela. Przyzakładowy żłobek, przedszkole, szkoła podstawowa, przyfarbryczna szkoła zawodowa, miejsce pracy w zakładzie dziedziczone z ojca na syna, a nawet katafalk do wystawiania zwłok robotników w zakładowym Domu Socjalno-Kulturalnym. Propagandowe tablice z napisami ideologicznymi produkowanymi masowo przez zakładowy wydział propagandy, radiowęzeł z ideologicznymi audycjami, gazetka zakładowa, wczasy pracownicze, rozbudowany socjal itp.
PROSTE JAK DRUT
Włocławska Fabryka Drutu C.Klauke Spółka Akcyjna została założona w roku 1895 przez obywatela Rzeszy niemieckiej zamieszkałego we Włocławku, Karla Klaukego. W początkach istnienia fabryka produkowała głównie druty kolczaste i siatki druciane, zatrudniała ok 10 robotników. W roku 1900 przystąpili do firmy synowie założyciela Ernest i Alfred Klauke, rozbudowali fabrykę, rozszerzając jednocześnie zakres działalności. Wznieśli szereg budynków żelbetonowych, sprowadzili z zagranicy maszyny liniarskie i przystąpili do wyrobu lin drucianych żelaznych i stalowych dla kopalń przemysłu na?owego, okrętów, dźwigów itd. Fabrykę prowadzili pod firmą „Włocławska Fabryka Drutu C.Klauke". Do roku 1914 fabryka prosperowała dobrze, zatrudniała ok. 100 robotników, będąc czynna przez 2 - 3 zmiany na dobę. Dalszy rozwój fabryki został wstrzymany wskutek wybuchu wojny światowej w roku 1914. Cofające się wojska rosyjskie zabrały nie tylko znajdujące się na składzie gotowe fabrykaty, półfabrykaty i surowce, lecz nawet niektóre maszyny i narzędzia, skutkiem czego przez cały czas trwania wojny, fabryka była tylko częściowo uruchomiona. Po zakończeniu wojny właściciele fabryki Klaukowie przesiedlając się do Niemiec, sprzedali przedsiębiorstwo w roku 1919 włocławskiemu przemysłowcowi Józefowi Grundlandowi, który uzupełnił urządzenie fabryki, rozszerzył ją w następnych latach przez założenie ciągarni drutów żelaznych oraz oddziału fabrykacji gwoździ i uruchomił przedsiębiorstwo. W roku 1923 przekształcono dotychczasową firmę na spółkę akcyjną, której kapitał zakładowy, rezerwowy i zapasowy wynosił około 800 000 zł. W roku 1925 spółka powiększyła swe posiadłości przez nabycie sąsiedniej posesji od Jerzego Bojańczyka, na której mają by wzniesione nowe budynki fabryczne. Fabryka zatrudniała około 80 robotników. Czas II wojny światowej to okres produkcji zbrojeniowej Fabryki, która była pod zarządem niemieckim. Ponowny rozruch Fabryki Lin i Drutu nastąpił w końcu 1945 roku. W latach 1969-1973 przystąpiono do budowy nowego i nowoczesnego zakładu we wschodniej dzielnicy miasta. Zakupiono wiele nowoczesnych maszyn, importowanych z Belgii czy Niemiec. Oddano oprócz budynku głównego kilkanaście innych budynków pomocniczych. Transformacja przełomu lat dziewięćdziesiątych spowodowała zmianę formy własnościowej zakładu, który w 1991 roku stał się Jednoosobową Spółką Skarbu Państwa, a 14 lipca 1994 roku Włocławska Fabryka Lin i Drutu Drumet stała się zakładem posiadającym status prywatnej spółki akcyjnej. W 2008 roku nastąpiło ogłoszenie upadłości Drumetu S.A., a rok później Drumet zakupiony przez cypryjską firmę. Spłacanie Drumetu zostało rozłożone do 31 grudnia 2014 roku. Nowy właściciel zmienił nazwę z Fabryka Lin i Drutu Drumet SA na Drumet Liny i Druty Spółka Z Ograniczoną Odpowiedzialnością. Ekspozycja luźno będzie nawiązywać do fabryki drutu, ma raczej rolę edukacyjną dla odwiedzających. Na specjalnych multimedialnych ekranach znajdą się plansze nawiązujące bezpośrednio do historii włocławskiego przemysłu. Celem ekspozycji jest poszerzanie świadomości odwiedzających, udzielenie im odpowiedzi na techniczne pytania, nawiązujące do wyrobów produkowanych przez ponad sto lat we Włocławku. Ekspozycja „Proste jak drut” będzie miała też niewątpliwy walor edukacji historycznej. Po przejściu tej ścieżki odwiedzający będą wyposażeni w wiedzę o wszystkich ważniejszych fabrykach i zakładach produkcyjnych funkcjonujących w mieście od połowy XIX wieku do współczesności.
CENTRUM EDUKACJI ZIELONA ENERGIA
Jedną z najważniejszych misji Miejskiego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej we Włocławku, operatora Rodzinnego Centrum Wiedzy i Rozrywki Energia Włocławka, jest edukacja ekologiczna. Na dzień dzisiejszy nie ma we Włocławku Centrum Edukacji Ekologicznej z prawdziwego zdarzenia. Przestrzeń Zielona Energia planowana w RCWiR wypełni tę lukę. CEE Zielona Energia to nowocześnie wyposażona sala edukacyjna z ekranami mul?medialnymi oraz tradycyjną ekspozycją ciepłowniczą, pozwalającą zrozumieć odwiedzającym, w jaki sposób wytwarzana jest energia cieplna dostarczana z MPEC do mieszkań i budynków we Włocławku. Odwiedzający prześledzi drogę od wyjazdu węgla z kopalni, po dostarczenie energii cieplnej do węzła cieplnego w budynku. Osobną część ekspozycji stanowić będzie temat walki ze smogiem. Co to jest smog; w jaki sposób powstaje; jakie spustoszenie czyni w organizmie człowieka; jak skutecznie z nim walczyć itp. Planowane jest również zaprezentowanie w pełni ekologicznych, odnawialnych źródeł energii, wraz ze schematami działania, kosztami, skutkami do środowiska itp. W ramach ścieżki edukacyjnej istnieje możliwość rozszerzenia oferty o wycieczki tematyczne do mieszczącego się w sąsiedztwie Energii Włocławka Miejskiego Zakładu Energetyki Cieplnej.
STREFA ROZRYWKI
Strefa Rozrywki zostanie zlokalizowana w południowej części działki, na której powstanie Rodzinne Centrum Wiedzy i Rozrywki Energia Włocławka. Głównymi elementami planowanymi przez twórców koncepcji są: Wodny plac zabaw dla najmłodszych, z płytkimi nieckami wodnymi, fontannami, tryskami, zjeżdżalniami, piaskownicami wodnymi itp. Boiska tematyczne do piłki nożnej, oraz pierwsze we Włocławku boisko do piłki freestyle. Sala mul?medialna przeznaczona do fanów gier komputerowych, w których będzie można spróbować swoich sił nie tylko w znanych grach, ale również specjalnie stworzonej na potrzeby Nowej Energii grze strategicznej nawiązującej do historii przemysłu włocławskiego. Escape Room „Zakamarki celulozy”. Ścianka wspinaczkowa umieszczona na Zielonej Wieży stojącej w centrum Placu Fabrycznego, czyli miejsca wyznaczonego przez wszystkie budynki Zielonej Energii. Dziedziniec bezpośrednio nawiązuje do placów w fabrykach budowanych w XIX wieku.
HARMONOGRAM
REALIZACJI I FINANSOWANIE
Rodzinne Centrum Wiedzy i Rozrywki Energia Włocławka właśnie staje się faktem. Jest już wybrana działka, na której powstanie, operator, który zajmie się sprawami organizacyjnymi. W pierwszej kolejności na temat RCWiR wypowiedzą się Mieszkańcy Włocławka. Prezydent Włocławka wraz z Operatorem zorganizuje szerokie konsultacje społeczne, podczas których zostaną wybrane precyzyjnie funkcje nowej inwestycji. Założeniem koncepcji architektonicznej RCWiR Energia Włocławka jest takie sprofilowanie Centrum, by można było realizować inwestycję modułowo, z rozłożeniem na sześć etapów. To pozwoli uniknąć nadmiernego obciążenia kosztami inwestycjami budżetu miasta. Całkowity koszt budowy RCWiR bez wyposażenia sal, według szacunków architektów, nie powinien przekroczyć 40 mln zł. Duża część tych środków pochodzić będzie ze źródeł zewnętrznych, tj. dotacji z różnych programów Unii Europejskiej; dotacji celowych z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska oraz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska (w szczególności na działalność edukacyjną w zakresie ekologii); grantów i innowacje i badania; rewitalizację terenów poprzemysłowych itp. Część rozrywkowa oraz gastronomiczna sfinansowana zostanie w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego. Planowany termin zakończenia inwestycji: jesień 2023.
(materiał sponsorowany)
Napisz komentarz
Komentarze